In Nederland wonen zeker al 100 Handleeskundigen

Korte levensbeschrijving van Conny Schoonen als handleeskundige coach.

Er zijn mensen die op jonge leeftijd muziekstukken componeren, prachtig kunnen schilderen of piano spelen alsof ze het al 100 jaar doen…die verschillende talen spreken of wat al meer. En zo was ik al heel jong bezig met handen…gewoon en vanzelfsprekend (vond ikzelf). Dat mijn omgeving dit gek vond, dat legde ik naast me neer; dit (bezig zijn met handen en de innerlijke mens) was groter dan wat dan ook. Natuurlijk vertelde mijn moeder regelmatig dat ik er maar niets over moest zeggen tegen anderen, omdat ze dat raar zouden vinden. Ik had zelfs een buurvrouw, die op een gegeven moment verwonderd was over dat ik een ‘gewoon meisje’ was. Mijn moeder had het altijd over mijn zusje en broertje maar nooit over mij…ze dachten dat er iets mis was met haar oudste dochter.

Op mijn twaalfde schreef ik de boeken over die ik uit de bibliotheek haalde over handlijnkunde. Menig keer werd ik geweigerd in lezingen vanwege mijn jonge leeftijd, maar niets kon me weerhouden, dit was iets dat ik moest doen. Al wist ik toen nog niet goed hoe of wat.

Er zijn mensen die op jonge leeftijd muziekstukken componeren, prachtig kunnen schilderen of piano spelen alsof ze het al 100 jaar doen…die verschillende talen spreken of wat al meer. En zo was ik al heel jong bezig met handen…gewoon en vanzelfsprekend (vond ikzelf). Dat mijn omgeving dit gek vond, dat legde ik naast me neer; dit (bezig zijn met handen en de innerlijke mens) was groter dan wat dan ook. Natuurlijk vertelde mijn moeder regelmatig dat ik er maar niets over moest zeggen tegen anderen, omdat ze dat raar zouden vinden. Ik had zelfs een buurvrouw, die op een gegeven moment verwonderd was over dat ik een ‘gewoon meisje’ was. Mijn moeder had het altijd over mijn zusje en broertje maar nooit over mij…ze dachten dat er iets mis was met haar oudste dochter.

Op mijn twaalfde schreef ik de boeken over die ik uit de bibliotheek haalde over handlijnkunde. Menig keer werd ik geweigerd in lezingen vanwege mijn jonge leeftijd, maar niets kon me weerhouden, dit was iets dat ik moest doen. Al wist ik toen nog niet goed hoe of wat. 

Ik ben twee keer gestopt met het lezen van handen. De eerste keer toen ik 17 was, ik zag het nut er even niet van in. Twee jaar later kwam ik uit de Zeeuwse klei naar Den Haag en daar ontmoete ik Henk van der Pol, die me meteen onder zijn vleugels nam. Na 3 lessen moest ik mee naar een beurs en vanaf dat moment wist ik weer dat dit was wat ik wilde; mensen uitleg geven over hun innerlijke en uiterlijke leven én ze een zetje geven in hun eigen kracht. Ik had de toevoeging weer gevonden, ik kon mensen ‘helpen’.

Mijn tweede (hele tijdelijke) stop was na jaren…ik was het zat om iedere keer uit te moeten leggen dat ik geen enge toverkol was in een achterafkamertje, dat ik geen hocuspocus hanteerde maar een op de wetenschap gebaseerde kunde bedreef. Inmiddels weet ik nu dat ik mijn beroep altijd twee keer moet benoemen (‘WAT doe je????’) en dat mensen dan meteen hun handen onder mijn neus staken en vroegen wat zie je…of hun handen achter hun rug verstopten en een beetje knikten. Wat twee dingen kon betekenen…’die is gek’ of gekscherend ‘interessant’.

In maart 1989 huurde ik voor een jaar een winkelpand in het centrum van Den Haag (in de Hofpassage, deze is er nu niet meer). Om te laten zien dat ik geen enge toverkol was...om de drempel lager te maken. De eerste handleeswinkel in Nederland, naar een voorbeeld dat ik gezien had in Australië.  Ik had bedacht dat ik vier mensen per dag nodig had om van te leven.

Mijn moeder vroeg nog hoe ik in godsnaam dacht iets te kunnen verdienen (inmiddels stuurt ze haar vriendinnen door, is  dus goed gekomen). Alles meer dan vier cliënten deed ik toen gratis, en de stapel boeken die ik had liggen om mijn tijd door te komen, die bleven voorlopig op de plank staan. Daar kwam ik even niet aan toe. Ik zat na een artikel in het plaatselijke krantje meteen bomvol.

Ik weet nog dat ik een dame van over de 90 in mijn eerste periode daar aan tafel kreeg. Ze schrok toen ze binnen kwam en zei; ‘Wat bent u nog jong’. Ik voelde me even ongemakkelijk…wat kon ik, snotneus die ik nog was, nou vertellen aan zo’n dame met al haar levenservaring. Maar ik schakelde mezelf uit en begon met het lezen van haar hand. En na afloop gaf ze me mee dat ze al 50 jaar bij allerlei mensen over de vloer kwam voor inzichten, maar dat nog nooit iemand haar had uitgelegd wat ik haar wist uit te leggen over haar leven en haarzelf. Het ongemak waarmee ik dit gesprek begon bleek mijn grootste stimulans ooit te worden om door te gaan en vertrouwen te hebben in wat ik kon.

En inmiddels zijn we al bijna 35 jaar verder. In maart 2024 bestaat mijn praktijk 35 jaar. Als mensen vragen hoe lang ik ‘het’ al doe…?, zeg ik meestal ‘al een paar honderd jaar’, wat ik zelf oprecht ook echt geloof.

Tussentijds heb ik vele aanverwante studies gevolgd, gratis werken bleek geen goede beweging te zijn (ik kreeg de gekste cadeaus naderhand of soms belden mensen me op de meest gekke tijden met de meest gekke vragen, ik heb mezelf echt moeten leren begrenzen!).

Jungiaanse psychologie, een coachopleiding, studies rondom symboliek, kunst, filosofie. Ik kocht inspirerende boeken verwant aan mijn grote passie, die altijd als een leidraad door alles heen bleef lopen….het handen lezen en de ander spiegelen (voor de psychologen onder jullie: menselijk gedrag willen begrijpen).

Ook bezocht ik collega handlijnkundigen, soms hun lessen, sommige fijn andere rampzalig, maar daardoor ook weer lerend in wat ik zelf absoluut anders wilde doen. Ik ben een eenling die van mensen houdt, ik geloof in het samenbrengen van tegenstellingen en ik geloof dat er niemand is, die alles weet. Eigen autonomie, je eigen weg vinden én je laten inspireren door anderen. Niet in competitie, maar in samenhang, om zo de wereld mooier te maken met elkaar.

Ik geloof dat de handen mijn gereedschap zijn, zoals een timmerman een hamer nodig heeft. Het maakt eigenlijk niet uit waar het vandaan komt, het gaat over wat je te vertellen hebt (het maakt niet uit wat de hamer kan, maar wat je ermee doet), mensen moeten zichzelf gaan herkennen en geraakt worden op wat ze misschien wel diep verstopt hebben ooit. Door te laten zien wat een pareltjes er verborgen liggen, kunnen velen deze parels weer zichtbaar maken. Het onbewuste bewust maken, daar ligt mijn specialiteit. Een prachtig iets om te initiëren.

Mijn motto in coaching is dat van origine iedereen het voor zichzelf het aller allerbeste weet, dat álles al in jezelf ligt besloten.

De kunst is om iemand ervan bewust te maken, het naar boven te halen naar het bewustzijn. Daar kan ik iemand een helpende hand bij reiken.