In Nederland wonen zeker al 100 Handleeskundigen

Korte levensbeschrijving van Lies Franse (1941-1998), oprichter van het Instituut voor Handanalyse en Nageldiagnostiek.

tekst Renée van de Giessen, november 2024

Lies Franse heeft in de jaren 80 veel handlezers opgeleid. Voor een artikel op deze website was er echter te weinig over haar bekend. Om haar recht te doen moest daar verandering in komen, vond ik. Een aanknopingspunt was de overlijdensadvertentie die ik heb bewaard en waar de naam Marcel Veelo op staat. Via internet zocht ik contact met hem. Marcel bleek de zoon van Lies te zijn,  een gerenommeerd fotograaf woonachtig in België. Hij stond open voor een gesprek over zijn moeder, en begin oktober reed ik naar hem toe. In het persoonlijke gesprek dat we hadden schetste hij zowel het karakter van Lies als gebeurtenissen uit haar veelbewogen leven. Daardoor weten we nu meer over Lies, de baanbreker die zich ruim 10 jaar lang intensief  aan de handleeskunde wijdde.

Ik dank Marcel bijzonder hartelijk voor alle informatie, zijn openheid en vertrouwen.

Jeugd en zelfontwikkeling

Lies groeide op in Den Haag in een groot gezin met zes broers en zussen. Als kind voelde ze al de behoefte om te tekenen en te schilderen, met haar handen bezig te zijn. Van haar vader, die gewelddadig was en met wie ze een zeer slechte relatie had, mocht Lies echter niet leren en met een creatief vak verdiende je de kost niet was de boodschap. Lies ging vroeg het huis uit en vond, omdat ze kon typen, een baan als medisch secretaresse. Ze trouwde toen ze 24 jaar was.

Marcel: “Mijn vader kwam ook uit Den Haag en was graficus. Lies was zwanger van mij toen ze naar Brussel verhuisden, omdat daar meer mogelijkheden waren om een kind groot te brengen, besloot mijn vader. Er was meer werk en minder woningnood in vergelijking met Den Haag. Die verhuizing naar België betekende voor Lies het afscheid van haar familie. Het leven bood haar nu nieuwe kansen, als eerste om een andere taal leren. Mijn ouders bleven echter niet lang samen, ik was twee jaar toen ze scheidden.” Lies ontmoette een andere man, een welgestelde tandarts met een groot eigen huis en ging met hem samenwonen. Het leven was toen goed, herinnert Marcel zich, met veel gezelligheid en vakanties. “Maar voor mijn moeder was het toch niet voldoende. Er moest méér zijn, dacht ze na een paar jaar. Ze liet mij achter, huurde eerst een huis voor zichzelf alleen en ging vervolgens op reis.”

Lies reisde een half jaar door Mexico en werd daarna volgeling, sannyasin, van Baghwan, de bekende Indiase goeroe. Ze verbleef acht jaar in zijn ashram in Poona en verhuisde mee naar de Verenigde Staten, waar Baghwan de commune Rajneeshpuram opende. Begin jaren 80 keerde Lies terug naar Nederland, om in Amsterdam te gaan wonen in de grote Baghwan-leefgemeenschap, samen met honderden andere sannyasins. Via dat netwerk kon Lies uiteindelijk een mooi appartement aan de Keizersgracht huren, waar ze tot haar dood woonde.

Marcel: “In die ashrams heeft Lies veel over zichzelf geleerd en ontdekt welke capaciteiten ze had. Waarschijnlijk heeft ze in die tijd ook leren handlezen. Vanaf het moment dat ze terugkeerde naar Nederland heeft ze alles van de grond getrokken wat ze wilde. En als Lies iets in haar hoofd kreeg, dan ging ze er helemaal voor. Voordat ze zich toelegde op de handleeskunde, had ze al naam opgebouwd met het geven van shiatsu-massages in diverse centra. Ze kon het nooit laten om bij dat lichaamswerk mensen ook in de handen te kijken, om te zien wat voor persoon ze voor zich had, daar was ze nieuwsgierig naar. Daar wilde ze dan graag iets over vertellen.”